استراتژی Zero Trust یک مدل امنیتی مدرن است که بر این اصل بنیادی استوار است که هیچ‌گونه اعتمادی به داخل یا خارج از شبکه به‌طور پیش‌فرض داده نمی‌شود. برخلاف مدل‌های امنیتی سنتی که بر روی ایجاد یک دیوار دفاعی اطراف شبکه داخلی تمرکز دارند، استراتژی Zero Trust به‌طور کلی به این باور است که هر فرد، دستگاه و اپلیکیشن، حتی اگر در داخل شبکه سازمان باشد، باید تأیید هویت و بررسی‌های امنیتی دقیقی را پشت سر بگذارد. این استراتژی به‌ویژه در پاسخ به تهدیدات پیچیده و حملات پیشرفته طراحی شده است که می‌توانند از درون یا بیرون شبکه به سازمان آسیب برسانند.
اصول کلیدی استراتژی Zero Trust
1. عدم اعتماد پیش‌فرض:
– در مدل Zero Trust، هیچ‌گونه اعتمادی به هیچ منبعی، چه داخلی و چه خارجی، به‌طور پیش‌فرض داده نمی‌شود. به‌جای فرض بر اینکه هر چیزی که درون شبکه باشد قابل اعتماد است، Zero Trust به ارزیابی و تأیید مداوم هویت و دسترسی تمرکز دارد.
۲. احراز هویت و مجوز مداوم:
– در این مدل، احراز هویت و تأیید مجوز برای هر درخواست دسترسی به منابع انجام می‌شود. این فرآیند باید به‌طور مداوم و به‌روزرسانی شده باشد و شامل بررسی‌های چندعاملی (MFA) و دیگر روش‌های پیشرفته احراز هویت باشد.
۳. کمینه‌سازی سطح دسترسی:
– دسترسی به منابع تنها بر اساس نیاز به دانستن و کمینه‌سازی سطح دسترسی ارائه می‌شود. این بدین معنی است که کاربران و دستگاه‌ها تنها به منابعی دسترسی پیدا می‌کنند که برای انجام وظایف خود ضروری است و هیچ‌گونه دسترسی اضافی به آن‌ها داده نمی‌شود.
۴. بخش‌بندی و تفکیک شبکه:
– شبکه به بخش‌های کوچک‌تر تقسیم می‌شود تا امنیت بهتری را فراهم کند. این بخش‌بندی می‌تواند شامل شبکه‌های داخلی و خارجی، دیتابیس‌ها و اپلیکیشن‌ها باشد و باعث محدود کردن تأثیر یک نقض امنیتی احتمالی می‌شود.
۵. پایش و تجزیه و تحلیل مداوم:
– نظارت مداوم بر فعالیت‌های شبکه و تجزیه و تحلیل رفتارهای غیرمعمول برای شناسایی تهدیدات و حملات در حال حاضر بسیار مهم است. ابزارهای امنیتی پیشرفته و تجزیه و تحلیل داده‌ها به شناسایی و واکنش به تهدیدات کمک می‌کنند.
مزایای استراتژی Zero Trust
1. کاهش ریسک‌های داخلی و خارجی:
– با عدم اعتماد به هیچ منبعی به‌طور پیش‌فرض و تأیید مداوم، Zero Trust به کاهش ریسک‌های ناشی از تهدیدات داخلی و خارجی کمک می‌کند. حتی اگر مهاجم به شبکه نفوذ کند، توانایی او برای حرکت آزادانه و دسترسی به منابع محدود خواهد بود.
۲. بهبود امنیت داده‌ها:
– استراتژی Zero Trust به‌طور مؤثری از داده‌ها در برابر دسترسی‌های غیرمجاز محافظت می‌کند و امنیت اطلاعات را بهبود می‌بخشد. با استفاده از احراز هویت و تأیید مداوم، داده‌های حساس به‌طور بهتری محافظت می‌شوند.
۳. انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری:
– این استراتژی به‌ویژه برای محیط‌های چندگانه و پیچیده، مانند محیط‌های ابری و ترکیبی، مناسب است. Zero Trust به سازمان‌ها اجازه می‌دهد تا به‌طور مؤثری محیط‌های متنوع را مدیریت کنند و امنیت را بدون توجه به موقعیت جغرافیایی کاربران و منابع حفظ کنند.
۴. پاسخ سریع به تهدیدات:
– با نظارت مداوم و تجزیه و تحلیل رفتار، سازمان‌ها می‌توانند به‌سرعت به تهدیدات و حملات پاسخ دهند و اقدامات اصلاحی را انجام دهند. این باعث می‌شود تا زمان واکنش به تهدیدات کاهش یابد و آسیب‌های احتمالی به حداقل برسد.
پیاده‌سازی استراتژی Zero Trust
1. تعیین نیازها و هدف‌ها:
– پیاده‌سازی Zero Trust نیازمند تعیین نیازها و هدف‌های امنیتی سازمان است. این شامل شناسایی دارایی‌ها، تعیین سطح دسترسی و بررسی نیازهای امنیتی خاص هر بخش از شبکه می‌شود.
۲. استفاده از فناوری‌های مناسب:
– برای پیاده‌سازی Zero Trust، استفاده از فناوری‌های مناسب مانند سیستم‌های احراز هویت چندعاملی، مدیریت دسترسی، ابزارهای پایش و تجزیه و تحلیل رفتار ضروری است.
۳. آموزش و آگاهی:
– آموزش کاربران و تیم‌های IT در مورد اصول و روش‌های Zero Trust اهمیت دارد. این شامل آموزش در مورد نحوه مدیریت دسترسی، رعایت سیاست‌های امنیتی و شناسایی فعالیت‌های مشکوک می‌شود.
۴. ارزیابی و بهبود مداوم:
– پیاده‌سازی Zero Trust باید شامل ارزیابی منظم و بهبود مداوم باشد. با تغییر تهدیدات و پیشرفت فناوری، سازمان‌ها باید به‌طور مستمر به‌روزرسانی‌های امنیتی و بهبود فرآیندهای Zero Trust را انجام دهند.
جمع‌بندی
استراتژی Zero Trust به‌عنوان یک مدل امنیتی مدرن، بر عدم اعتماد به هیچ منبعی به‌طور پیش‌فرض و تأیید مداوم دسترسی تمرکز دارد. این استراتژی با بهبود امنیت داده‌ها، کاهش ریسک‌ها و افزایش انعطاف‌پذیری به سازمان‌ها کمک می‌کند تا در برابر تهدیدات پیچیده و حملات پیشرفته مقاوم‌تر باشند. پیاده‌سازی مؤثر Zero Trust نیازمند برنامه‌ریزی دقیق، استفاده از فناوری‌های مناسب، آموزش و ارزیابی مداوم است.
